ur. 22 XII 1888 w Tarnowie, s. Franciszka, nadstrażnika, i Teofili z d. Nastalik, w. rzymskokatolickie. Dr filozofii, profesor gimnazjum w Nowym Targu i Tarnowie.
31 V 1907 uzyskał maturę w II Gimnazjum im.Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnowie, po czym od roku akademickiego 1907/1908 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Doktorat na podstawie rozprawy "Teoria poznania Protagorasa na tle platońskiego Teeteta" uzyskał 20 XI 1912. Pracował następnie jako nauczyciel gimnazjalny w Nowym Targu a od 1 IX 1913 w II Gimnazjum w Tarnowie. Działał w Drużynach Podhalańskich od 1913, w skautingu i Polowych Drużynach "Sokoła". W VIII 1914 wstąpił do LP, najpierw był adiutantem IV baonu 2.pp LP. 29 IX 1914 mianowany ppor.piech. (XI ranga, rozkaz Komendy LP nr 20) i już 5 XI tego roku por. (X ranga, rozkaz Komendy LP nr 51). Wraz z 2.pp walczył w kampanii karpackiej. Po utworzeniu 4. pp III Brygady LP został doń przeniesiony w charakterze pułkowego adiutanta. Wkrótce po wymarszu pułku na front (15 VII 1915) został mianowany kpt.piech. (24 VII 1915, IX ranga, rozkaz Komendy LP nr 168, potwierdzony przez NKA nr 15239, 16813). Zatwierdzony jako adiutant pułku 15 XII 1915 (rozkaz Komendy LP nr 178). Walczył na Lubelszczyźnie i na Wołyniu, od 20 IX 1916 do IV 1917 dowodził I baonem 4. pp LP. Po kryzysie przysięgowym przeszedł do służby w Polskiej Sile Zbrojnej. Od 1 IX 1917 był komendantem Szkoły Podoficerskiej a następnie dowódcą baonu rekruckiego. 15 V 1918 objął dowództwo nad 2. pp PSZ (późniejszym 8. pp Leg.). 12 X 1918 awansowany dekretem Rady Regencyjnej do stopnia ppłk.piech. W WP dowodził 8.pp Leg na froncie Ukraińskim. Ranny 17 II 1919, z dniem 1 IV tego roku objął komendę nad II BP Leg. Walczył na froncie litewsko-białoruskim, gdzie czasowo dowodził także 2.DP Leg. 1 V 1920 awansowany na płk.piech. ze starszeństwem z 1 IV tego roku i mianowany zastępcą szefa wydziału szkół wojskowych piechoty Oddziału III SG. 1 VIII 1920 wyznaczony dowódcą GO "Ostrołęka" a kilka dni później szefem sztabu GO gen.A.Baranowskiego (od 11 VIII 1920 był jej dowódcą). 22 VIII tego roku przejął dowodzenie nad 4 DP, by 25 IX 1920 powrócić na stanowisko kierownika wydziału szkół wojskowych piechoty, lecz już 1 XII tego roku odkomenderowany został na komendanta Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie. Po wojnie zweryfikowany w stopniu płk.piech. ze starszeństwem z 1 VI 1919, 15 VIII 1925 awansowany na gen.bryg. od 3 XII 1924 dowodził 4.DP. W sierpniu 1927 wyznaczony zastępcą I wiceministra Spraw Wojskowych i Szefa Administracji Armii. Od 27 V 1931 do 13 V 1934 był Ministrem Przemysłu i Handlu w gabinetach A.Prystora i J.Jędrzejewicza. Po przejściu w stan spoczynku był m.in.senatorem z nominacji prezydenta z województwa stanisławowskiego. Po IX 1939 przedostał się na Bliski Wschód, gdzie do demobilizacji w 1947 roku pozostawał w tzw. 2 grupie. Po wojnie osiadł w Wlk.Brytanii a następnie w Chicago, gdzie zmarł 4 XI 1959 roku. Odznaczony VM 5.kl., KN, OOP 3. i 4.kl., KW 3x, francuska Legia Honorową 3., 4., i 5. kl. oraz innymi polskimi i obcymi odznaczeniami.
Źródła:
- ANKr., NKN, sygn. 434;
- CAW I.120.63.746;
- CAW I.120.1.386;
- CAW I.120.1.102;
- "Goniec Polowy Legionów" R.II (1916) nr 12 z 15 I;
- Corpus Studiosorum Universitatis Iagellonicae 1850/51 – 1917/18, t.III, T-Ż, Kraków 2015;
- DRW 1918 nr 1;
- DRW 1919 nr 79;
- Lista Starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917;
- W.K.Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik Biograficzny, t.V, Ś-Ż;
- R.O.1923;
- R.O.1924;
- R.O.1928;
- R.O.1932;
- P.Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994;
- T.Kryska-Karski, S.Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991;
- Czwarty Pułk Piechoty 1806-1966, Londyn 1965.
Autorzy:
Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek
Słownik Legionistów Polskich 1914-1918
Tagi