ur. 22 X 1885 w m. Niesin pow. Lepel gub. witebska, s. Adama, ziemianina, i Stefanii z d. Stabrowska, przyn. Warszawa. Lekarz medycyny.
Ukończył Szkołę Realną w Warszawie, po czym studiował medycynę na uniwersytetach w Zurychu, Jenie i Heidelbergu. W tym ostatnim uniwersytecie uzyskał dyplom wszechnauk lekarskich. Ponadto przez 2 lata studiował filozofię na uniwersytecie w Lipsku.W okresie od IX 1907 do IX 1908 odbył obowiązkową służbę wojskową w charakterze jednorocznego ochotnika w rosyjskim pułku lejbgwardii w Warszawie. Z dniem 5 XI 1908 mianowany chor. rez. piech.Po wybuchu wojny jako poddany rosyjski został internowany w Wiedniu, następnie w Kalstein z.d. i Weidhofen. Zwolniony, we IX 1914 wstąpił do LP. Początkowo był lekarzem komp. wiedeńskiej. Mianowany 11 X 1914 ppor. lek. i lekarzem III baonu 2 pp LP, po czym przeniesiony do szpitala polowego przy Komendzie LP. 13 XI 1914 awansował na por. lek., 21 III 1915 mianowany kpt.lek. IX rangi (rozkaz Komendy LP nr 109 z 21 III 1915). Nastepnie został naczelnym lekarzem 2 pp II Brygady. W VI 1915 otrzymał odznakę honorową Czerwonego Krzyża 2. kl. z dekoracją wojenną (rozkaz nr 130). W okresie I – III 1917 był lekarzem garnizonu w Zambrowie, a następnie pomocnikiem szefa sanitarnego Komendy LP. Po odmowie rzysięgi, zwolniony na podstawie Rozkazu Oficerskiego Dowództwa LP nr 144 z 16 VII 1917 z LP bez prawa noszenia munduru. Podjął wówczas pracę zawodową jako lekarz w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie oraz jako asystent katedry histologii na Uniwersytecie Warszawskim. 1 I 1919 został młodszym ordynatorem Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. Mianowany 5 III tego roku mjr. lek., tego też dnia został odkomenderowany przez Departament Sanitarny MSWojsk. do Armii Polskiej gen. J. Hallera we Francji. 25 III 1919 objął stanowisko lekarza dywizyjnego 2. DP tej Armii (późniejszej 11.DP). 22 V tego roku awansował do stopnia ppłk. lek. Po powrocie Armii Polskiej do kraju uczestniczył w walkach z Ukraińcami i bolszewikami. W okresie od 8 VII do 30 IX 1920 przebywał jako chory w Szpitalu Ujazdowskim. Od 1 X 1920 do 27 VII 1921 był zastępcą komendanta (w okresie XI 1920 - III 1921 w zastępstwie komendant) Szpitala Ujazdowskiego. 27 VII 1921 przeniesiono go do rezerwy. Zweryfikowany jako płk rez. lek. ze starszeństwem z 1 VI 1919, został asystentem w klinice chorób wewnętrznych w szpitalu Św. Ducha, zaś od 1 V 1936 w szpitalu św. Łazarza. Przed 12 V 1935 należał do grupy lekarzy leczących Piłsudskiego tuż przed jego zgonem. Około 1936 objął stanowisko ordynatora chorób wewnętrznych szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie. Był autorem wielu prac naukowych, członkiem komisji "Legiony Polskie" w Komisji Krzyża i Medalu Niepodległości. Od 1922 był członkiem Zarządu Głównego ZLP. W okresie od 10 XII 1922 do 5 VIII 1923 stał na jego czele. W 1937 został zastępcą komendanta Koła 2 pp LP. W 1939 zmobilizowany do WP, do 7 IX służył w szpitalu Centrum Wyszkolenia Sanitarnego. Ewakuowany na wschód, po 17 IX 1939 dostał się do niewoli sowieckiej. Osadzony w obozie w Kozielsku.Wywieziony z obozu na podstawie listy wywozowej nr 015/2 i zamordowany w lesie katyńskim, prawdopodobnie 9 IV 1940. W 1943 jego zwłoki zostały zidentyfikowane (nr 0492), po czym pochowane w zbiorowej mogile ofiar egzekucji. Żonaty od 1 XI 1918 z Marią H. Ciąglińską, mieli córki Halinę (1 XI 1919 – 25 IX 1939), studentkę medycyny, poległą w bombardowaniu Szpitala Dzieciątka Jezus, Ewę (8 II 1923 – 22 VIII 1944), sanitariuszkę AK, poległą w Powstaniu Warszawskim, i Zofię (ur. 9 III 1926), zamężną Treugutt, prof. PAN. Odznaczony VM 5 kl., KN, OOP 4 kl., KW i Złotym KZ. Pośmiertnie awansowany do stopnia gen. bryg. Jego nazwisko widnieje na tablicy pamiątkowej w Katedrze Polowej WP w Warszawie. Opublikował: Kobieta-żołnierz w II żelaznej brygadzie Legionów, „Polska Zbrojna” 1933, nr 51.
Źródła:
- ANKr., NKN 435, Rozkazy Komendy LP IX 1914 - 25 VIII 1917 r.;
- ANKr., NKN, sygn. 434;
- CAW I.120.1.386;
- CAW I.120.63.746;
- CAW NKN 150.1.16 Służba zdrowia 2. i 3.pp na dzień 14 XI 1914;
- DRW 1919 nr 31;
- "Goniec Polowy Legionów" R.I (1915) nr 6 z 25 VI;
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917;
- R.O.1923;
- R.O.1924;
- R.O.Rez.1934;
- R.O.1939;
- T. Malinowski, M. Szumański, 2 Pułk Piechoty Legionów Polskich, Warszawa 1939;
- M.Dutkiewicz, Służba zdrowia Legionów Polskich w latach 1914-1917, Piotrków 2009;
- W.Rogalski, Spis Lekarzy Legionowych, rkps w rękach prywatnych;
- J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 1, Warszawa 1997;
- Rozstrzelani w Katyniu, Warszawa 1995;
- PSB t. XLIII (2004-2005).
Autorzy:
Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek
Słownik Legionistów Polskich 1914-1918
Tagi