ur. 17 X 1889 w Lublinie, s. Władysława, handlowca, księgarza u Gebethnera i Wolffa, i Józefy z d. Gębska, w. rzymskokatolickie. Lekarz.
Do gimnazjum uczęszczał w Kielcach, za udział w strajku szkolnym w 1905 został ze szkoły wydalony. Pracował jako nauczyciel w szkole wiejskiej w Honiatyczach. Po wznowieniu nauki w szkole Piotra Chmielewskiego w Lublinie i zdaniu matury 22 VI 1910, rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego (1911/1912). Był równocześnie członkiem Organizacji Młodzieży Narodowej, TSL a od 1913 II PDS w Krakowie. Po wybuchu wojny pracował jako sanitariusz w szpitalu Sióstr Szarytek w Lublinie. W VIII 1915 wstąpił do LP, służył w Szpitalu LP w Lublinie. Następnie pełnił służbę frontową w 1. bat. konnej 1. part LP. Awansowany kolejno na: plut. sanitarnego. 24 XII 1915, 21 IV 1916 na ogniomistrza sanitarnego. i 15 XII 1916 na chor. sanitarnego. Wykazany źródłowo także w 6. pp III Brygady LP. Po kryzysie przysięgowym (VII 1917) 12 VIII 1917 internowany w Szczypiornie i 8 X 1917 przeniesiony do obozu w Werl i kolejno do Rastatt. Po uwolnieniu wznowił na krótko studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. W XI 1918 brał udział w obronie Lwowa, w 1919 w stopniu por. przydzielony został do Wojskowej Rady Sanitarnej a następnie pełnił służbę frontową. Formalnie przyjęty do WP dekretem z 20 II 1919 w stopniu ppor. podlekarz. 1 VI 1921 wykazany jako kpt. w ewidencji KZS nr 2 z odkomenderowaniem na studia do Krakowa. W 1921 podjął ponownie studia medyczne, które ukończył w 1923. W 1924 został przeniesiony do Szkoły Oficerów Sanitarnych Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie, gdzie został młodszym ordynatorem na oddziale chorób umysłowych. W 1928 awansował na mjr. a w 1937 na ppłk. lek. W kampanii 1939 roku był komendantem Szpitala Polowego nr 379 Armii „Poznań”. Podczas okupacji pracował jako ordynator oddziału neurologicznego Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie, współpracując od 1943 z Kedywem. Wraz z żoną przechowywał podczas wojny żydowskie dziecko Astę Szwarc, które przekazano po wojnie rodzinie. W XI 1942 aresztowany i osadzony na Pawiaku, został przez AK wykupiony. Po upadku Powstania Warszawskiego zorganizował w Krakowie tzw. Szpital Warszawski, gdzie leczono uchodźców ze stolicy. W kolejnych latach był związany z Chorzowem, gdzie pracował jako lekarz w Hucie „Kościuszko” i Ubezpieczalni Społecznej. Zmarł 6 II 1954 w Chorzowie.
Źródła:
- CAW I.120.1.345;
- CAW I.120.1.386;
- DRW 1919, nr 25;
- Spis oficerów służących czynnie…;
- Corpus studiosorum…, cz. 4;
- M. Dutkiewicz, Służba zdrowia…;
- Materiały źródłowe do dziejów legionistów…;
- U. Perkowska, Uniwersytet Jagielloński…;
- 'Lekarz Wojskowy' 1990, nr 9-10.
Autorzy:
Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek
Słownik Legionistów Polskich 1914-1918
Tagi