ur. 24 VIII 1889 w m. Stok [?], w. rzymskokatolickie, zam. Lwów. Absolwent Politechniki. Książeczka wojskowa nr 17712.
Ukończył studia politechniczne, uzyskując dyplom inżyniera. Wstąpił do oddziałów strzeleckich 4 VIII 1914. W pierwszej fazie kampanii strzeleckiej wyznaczony zastępcą komendanta 12 komp. strzeleckiej (później 1. komp. V baonu LP). Od 12 do 14 VIII 1914 był jej komendantem. Po pierwszej reorganizacji z 18 VIII 1914 dowodził plutonem w I baonie 1. pp LP. 9 X 1914 mianowany ppor. piech. jako oficer Po 18 XII 1914 był oficerem 4. komp. V baonu 5. pp I Brygady LP i kolejno 7. pp I Brygady LP Ranny 21 V 1915 został ranny pod Konarami. Od 27 VI 1915 przebywał na leczeniu w szpitalu w m. Mladá Boleslav. Po rekonwalescencji powrócił do służby. Odnotowany 1 IX 1915 w 2. komp. I Baonu Uzupełniającego i wykazany na liście dezercyjnej. Niezależnie od nominacji J. Piłsudskiego z 9 X 1914, dopiero 1 IV 1916 mianowany przez NKA chor. piech. (XII ranga, rozporządzenie NKA K. nr 7783 z 11 IV 1916 i rozkaz Komendy LP nr 209). Po przyjęciu dymisji Piłsudskiego z LP (26 IX 1916) i reorganizacji I Brygady, oraz likwidacji 7. pp LP, służył na powrót w 1. pp LP. Dowodził plutonem w 10. komp. III baonu 1. pp LP. Na początku IV 1917 został przedstawiony we wniosku o odznaczenie austr. Krzyżem Wojskowym Karola. Przyjęty do WP dekretem z 13 XII 1918 z jednoczesnym mianowaniem por. piech. ze starszeństwem z 2 XII 1918. Rozkazem z 28 V 1919 przydzielony do 36. pp LA. 1 VI 1921 wymieniony w stopniu kpt. z przydziałem do 21. pp. Zweryfikowany jako mjr. piech. ze starszeństwem z 1 VI 1919, w 1923 był dowódcą baonu sztabowego 27. pp w Lublinie, w 1928 dowodził I baonem 39. pp, po awansie na ppłk. w korpusie oficerów uzbrojenia z 1 I 1929, został szefem uzbrojenia DOK IX Brześć. Piastował funkcję do wybuchu II wojny światowej. W czasie kampanii 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Osadzony w Kozielsku a następnie w Juchnowie, odzyskał wolność po układzie Sikorski-Majski (30 VII 1941). Służył w Polskich Siłach Zbrojnych. Po demobilizacji osiadł w Londynie i tam zmarł 25 I 1957. Spoczywa na cmenatarzu St. Mary's. Żonaty z Marią. Odznaczony KN, OOP 5. kl., KW 3x. ANKr., NKN, sygn. 434; CAW I.120.1.101; CAW I.120.1.386; CAW I.120.27; CAW I.120.63.831 (tu: ur. 1888); CAW I.120.63.1028; CAW I.120.63.746 (tu Myer); Lista strat V–VII 1915; Lista starszeństwa 1917; DRW 1918, nr 14; DRW 1919, nr 68; Spis oficerów służących czynnie… (tu: Meijer); R.O.1923; R.O.1924; R.O.1928; R.O.1932; R.O.1939; W. K. Cygan, Oficerowie Legionów…, t. 3; T. Kasprzycki, Kartki z dziennika…; „Goniec Polowy Legionów” 1916, nr 15. Meyer Andrzej, ur. 8 IV 1893 w Krakowie, s. Jana, inżyniera, i Heleny z d. Pochwalska. Student. Do wybuchu wojny ukończył Wyższą Szkołę Realną w Krakowie. Od 1913 czynny w ZS. Po wybuchu wojny wstąpił do oddziałów strzeleckich. Początkowo służył w oddziałach 1. pp LP a następnie w sztabie I Brygady LP. Po przeniesieniu do Komendy LP był kierowcą samochodu sztabowego. Po 1 I 1917 mianowany chor. Po kryzysie przysięgowym (VII 1917) przeszedł do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po próbie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15–16 II 1918) internowany w Dulfalva. Po zwolnieniu z obozu został wcielony do armii austro-węgierskiej i odesłany na front włoski. We IX 1918 powrócił do Galicji i w XI tego roku wstąpił do WP. Przyjęty z dniem 15 XI 1918 i mianowany ppor. wojsk technicznych ze starszeństwem z 1 III 1918 i przydzielony 12 XII do DOGen. Kraków. Kolejno wykazany w NDWP a po 19 XII 1919 w AGNW. Z dniem 1 XII 1919 awansowany do stopnia por. wojsk technicznych. Jako kpt. służył w sztabie Naczelnego Wodza i uczestniczył w wojnie z bolszewikami. Na czele kolumny samochodowej zdobył w VIII 1920 pod Siedlcami 2. działa, 5 km i 20 wozów taborowych. 1 VI 1921 wymieniony w stopniu kpt. w ewidencji 1. Dyonu Samochodowego z przydziałem do AGNW. Zweryfikowany jako kpt. ze starszeństwem z 1 VI 1919 został odkomenderowany do służby na stanowisku dowódcy kolumny samochodowej Prezydenta RP (1923-1925). W l. 1926-1927 był komendantem kwatery gabinetu wojskowego Prezydenta RP, potem zastępcą dowódcy 8. Dyonu Samochodowego, a od 25 X 1935 do IX 1937 dowódcą 8. Baonu Pancernego. W 1937 przejął dowodzenie nad 3. baonem pancernym i sprawował je (jako ppłk) do 1939. Po kampanii 1939 roku aresztowany przez Sowietów i zamordowany na Ukrainie w 1940. Odznaczony m. in. VM 5. kl., KN, KW, Złotym KZ. Brat Stefana Jana, legionisty.
Źródła:
- AAN, ZLP, teka 277a (tu: w 1925 w adiutanturze Prezydenta RP);
- CAW I.120.1.386;
- Lista starszeństwa 1917;
- DRW 1918, nr 10;
- DRW 1919, nr 99;
- Spis oficerów służących czynnie…;
- R.O.1923;
- R.O.1924;
- R.O.1928;
- R.O.1932;
- R.O.1939;
- W. K. Cygan, Oficerowie Legionów…, t. 3.
Autorzy:
Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek
Słownik Legionistów Polskich 1914-1918
Tagi