Markowski Julian

ur. 7 I 1897 na Wołyniu [?], s. Władysława, członka POW, rozstrzelanego w 1920 przez bolszewików. Książeczka wojskowa nr 8474.

Do oddziałów strzeleckich wstąpił 4 VIII 1914. Służył w 1. pp LP, uczestniczył w wyprawie na Kielce, walczył pod Brzegami, Nowym Korczynem, Opatowcem i Laskami (22-26 X 1914). Ranny 5 XII 1914 na Podhalu, powrócił do służby polowej 7 II 1915 i pozostawał na froncie do 23 IX 1915 i od 1 VII do 8 VIII 1916. Przeniesiony następnie do DW NKN, służył w KIZ. 7 IV 1917 odnotowany w DW NKN i przedstawiony do odznaczenia ustr. Krzyżem Wojskowym Karola. Po kryzysie przysięgowym (VII 1917) przeszedł do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po przejściu wraz z częścią II Brygady przez front pod Rarańczą (15–16 II 1918) dołączył do II KP i walczył z Niemcami pod Kaniowem (11 V 1918), po czym służył w 4. DS gen. L. Żeligowskiego na Kubaniu. Przeszedł szlak bojowy Dywizji z Kubania przez Odessę i Podole do powrotu do Polski w 1919. Z dniem 1 V 1919 mianowany ppor. art. z 7. pap. W 1920 w stopniu por. dowodził komp. 30. pp, uczestniczył w bitwach pod Leplem i Połockiem, gdzie był po raz pierwszy ciężko ranny. Po wyleczeniu powrócił na front. W bitwie nad Dźwiną został ranny po raz drugi. Po zakończeniu wojny pozostał w służbie stałej, w1 VI 1921 wykazany w stopniu por. w 30. pp. W 1925 przeniesiony do służby w KOP. Awansowany do stopnia kpt., w 1932 przeniesiony do 2. pp Leg. w Jarosławiu na stanowisko dowódcy komp., a następnie adiutanta batalionu. W 1935 przeniesiony do DOK X Przemyśl na stanowisko oficera kontrwywiadu. Wiosną 1939 przeniesiony na stanowisko zastępcy dowódcy baonu ckm w rejonie Mikołowa na Śląsku, w którym walczył w kampanii 1939 roku aż do bitwy pod Tomaszowem Lubelskim, gdzie dostał się do niemieckiej niewoli. Wkrótce zbiegł z obozu przejściowego i przedostał się do Warszawy. Skierowany do pracy konspiracyjnej w Krakowie, został przydzielony na stanowisko komendanta I Odcinka Obwodu Kraków-Miasto SZP. W początkach 1942 mianowany komendantem Obwodu Kraków-Powiat i jednocześnie dowódcą 12. pp AK. W I 1945 przeprowadził proces ujawniania się 12. pp AK. Po wojnie szykanowany przez UB i więziony. W późniejszych latach pozbawiony emerytury. Zmarł w Krakowie 27 IX 1970.

Źródła:

  • CAW I.120.1.102;
  • CAW I.120.63.102;
  • DRW 1919, nr 59;
  • Spis oficerów służących czynnie… (tu ur. w 1896);
  • Małopolski Słownik Biograficzny…, t. 2;
  • S. Piwowarski, Okręg Krakowski…;
  • 'Dzieje Najnowsze' 1980, nr 3..

Autorzy:

Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek
Słownik Legionistów Polskich 1914-1918

Tagi

  Pobierz

  Powróć

Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu mechanizmu cookie w Twojej przeglądarce.

Więcej informacji