ur. 15 XI 1896 w Borszczowie.
W czasie nauki szkolnej w Samborze działał w skautingu, „Zarzewiu” i Drużynach Polowych „Sokoła”. W VIII 1914 wstąpił do Legionu Wschodniego, a po jego rozwiązaniu kontynuował służbę w 3. pp II Brygady LP. Był przydzielony do 10. komp. III baonu tego pułku. Uczestniczył w kampanii karpackiej, besarabskiej i bukowińskiej. Ranny w VI 1915. Po powrocie do zdrowia walczył na froncie wołyńskim. Wiosną 1917 wymieniony we wniosku o odznaczenie austr. Krzyżem Wojskowym Karola. Po Rarańczy (15–16 II 1918) służył w II KP, walczył w bitwie pod Kaniowem (11 V 1918). Uciekł z niemieckiej niewoli i przedostał się do I KP, a po jego poddaniu Niemcom wyruszył do Murmańska (21 V 1918). Tam objął komendę nad 1. Komp. Polskiego Samodzielnego Oddziału Murmańskiego działającą pod parasolem interwencyjnych wojsk brytyjskich. Po wycofaniu Brytyjczyków w VIII 1919 roku udał się wraz z całym Polskim Samodzielnym Oddziałem Murmańskim do Wlk. Brytanii.Do kraju powrócił wraz z oddziałem w XII 1919 roku. Jako dowódca III „murmańskiego” baonu 64. pp walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1918–1920. Po wojnie ukończył Kurs Dowódców Batalionów oraz kurs w Centralnej Szkole Strzelania w Toruniu. 1924–1925 był dowódcą batalionu Korpusu Kadetów w Modlinie. Służył także w Oddziale III Sztabu Generalnego. 1929–1931 studiował w WSWoj. Po jej ukończeniu został zastępcą dowódcy 60. pp w Ostrowie Wielkopolskim, a w 1935 dowódcą 73. pp w Katowicach. Od 1938 był dyrektorem ds. nauki w CWPiech. w Rembertowie. We IX 1939 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 39. DP Rez. Po kapitulacji zgrupowania Armii „Lublin”, w ramach którego operował, przedostał się do Francji i w I 1940 objął dowództwo 1. Dywizji Grenadierów. Na wieść o rozmowach marszałka Philippe Petaina o rozejmie z Niemcami 21 VI 1940 wydał rozkaz o rozwiązaniu 1. Dywizji Grenadierów i przedzieraniu się małymi grupkami do Wlk. Brytanii. VIII 1940 – III 1941 był II generałem do zleceń Naczelnego Wodza. Następnie w IV 1941 z polecenia Naczelnego Wodza udał się do Windsor na pograniczu kanadyjsko-amerykańskim, gdzie organizował ośrodek rekrutacji do WP. W IV 1942 powrócił do Wlk. Brytanii, gdzie został mianowany dowódcą 1. Brygady Strzelców I KP w Szkocji. Funkcję tę pełnił do VII 1943. W VII 1943 został skierowany do Palestyny, gdzie 6 VIII 1943 objął dowództwo 3. Dywizji Strzelców Karpackich. Dowodził nią w kampanii włoskiej II KP do zakończenia walk 21 IV 1945. Po wojnie osiadł w Wlk. Brytanii. Zmarł 9 X 1980 w Londynie, prochy spoczywają na polskim cmentarzu wojennym na Monte Cassino. Odznaczony m. in. VM 3. kl., KW.
Źródła:
- AAN, ZLP, teka 271;
- CAW I.120.1.101;
- CAW I.120.63.263;
- IJP-NY, teka gen. B. Ducha;
- Lista strat V–VII 1915;
- R.O.1923;
- R.O.1924;
- R.O.1928;
- R.O.1932;
- R.O.1939;
- T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski...
Autorzy:
Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek
Słownik Legionistów Polskich 1914-1918
Tagi