ur. 2 II 1885 w Płocku, przyn. Tarnów, s. Janusza, buchaltera, i Władysławy z d. Cybulska. Lekarz medycyny.
Ukończył gimnazjum w Warszawie (1903), po czym rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Należał do organizacji „Pet”, „Zet” oraz Związku im. Jana Kilińskiego. Za działalność niepodległościową był dwukrotnie relegowany ze studiów. W 1906 został skazany na wydalenie poza granice państwa rosyjskiego. W 1906 podjął studia medyczne w Pradze, potem na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie uzyskał dyplom lekarski (1911). Od 1908 działał w Lidze Narodowej. Był komendantem naczelnym Polskiego Związku Wojskowego (1908), który pomimo różnic ideowych pozostawał w kontakcie ze środowiskiem ZWC. Po wybuchu I wojny został komisarzem Rządu Narodowego na powiat tarnowski. Na podstawie rozkazu Komendy LP nr 38 z 11 X 1914 przejął obowiązki lekarza 2. szw. kaw. LP. Po wznowieniu działań w dolinie Bystrzycy Nadwórniańskiej został przeniesiony do odtworzonych szpitali w Königsfeld i Dombó (1915). Po reorganizacji związanej z przejęciem dowodzenia nad II Brygadą przez płk. F. Kuttnera został przeniesiony do kawalerii (rozkaz Komendy LP z 26 V 1915) i w stopniu por. objął obowiązki lekarza II dyonu kaw. (utworzonego 1 VI 1915), które wypełniał do VIII 1915. Został wykazany w obsadzie stanowisk w służbie zdrowia LP jako urlopowany na sześć tygodni. Do LP już nie powrócił, ponieważ został dyrektorem Szpitala Powszechnego w Tarnowie (rozkaz Komendy LP nr 178 z 15 XII 1915). W tym charakterze pracował do 1922. Służył w WP podczas wojny polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań został zweryfikowany jako kpt. rez. lek. ze starszeństwem z 1 VI 1919. Angażował się w prace Narodowego Związku Robotniczego, na XVIII Zjeździe NZR (8–10 VI 1919) został wybrany do Rady Głównej, na I Kongresie Narodowej Partii Robotniczej do Rady Naczelnej (23–24 V 1920), na II Kongresie NPR na wiceprezesa Głównego Komitetu Wykonawczego NPR (4–6 IX 1921). Od 29 III 1922 był wiceministrem zdrowia publicznego, od 5 VII do 28 XI 1923 kierownikiem resortu w gabinecie W. Witosa. Dał się poznać jako sprawny organizator, także w obszarze zapobiegania i profilaktyki przeciwepidemicznej. Był członkiem Naczelnej Izby Lekarskiej, od 1928 inspektorem w Związku Kas Chorych. Przed II wojną został powołany na dyrektora Szpitala Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie. W 1939 zmobilizowany do WP, podczas okupacji współpracował z Delegaturą Rządu na Kraj. 8 I 1942 aresztowany przez Niemców i osadzony na Pawiaku. 17 IV tego wysłany do Auschwitz, gdzie zginął 7 IX 1942. Odznaczony KN, OOP, KW 2x oraz Odznaką Honorową Czerwonego Krzyża 2. kl. z Dekoracją Wojenną (VI 1915, rozkaz Komendy LP nr 130).
Źródła:
- AAN, ZLP, teka 294;
- ANKr., NKN, sygn. 435;
- CAW I.120.1.103;
- CAW I.120.63.746;
- R.O.1923;
- R.O.1924;
- R.O.Rez.1934;
- 'Goniec Polowy Legionów' 1915, nr 6, 1916, nr 12;
- W. K. Cygan, Oficerowie Legionów..., t. 1;
- R. Domańska, Pawiak...;
- J. Dunin-Brzeziński, Rotmistrz Legionów...;
- M. Dutkiewicz, Służba zdrowia...;
- J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy..., t. 1;
- 'Monitor Polski' 1931, nr 87.
Autorzy:
Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek
Słownik Legionistów Polskich 1914-1918
Tagi