ur. 23 VII 1895 w m. Bulowice k. Oświęcimia, s. Antoniego i Agnieszki. Absolwent seminarium nauczycielskiego.
W 1914 ukończył z wyróżnieniem Seminarium Nauczycielskie w Kętach. Należał do ZS. Wstąpił do LP 16 VIII 1914 i został przydzielony do 2. komp. I baonu 2. pp. Ranny pod Mołotkowem (29 X 1914), po kuracji szpitalnej powrócił do linii. Chory na tyfus w V 1915 leczył się w Czerniowcach. W 1915 został przydzielony do służby sanitarnej w II baonie 2. pp II Brygady LP. Odznaczony za odwagę 30 VI 1916, ponownie 16 I 1917 odznaczony austr. Srebrnym Medalem za Waleczność 2. kl. Po wycofaniu LP z frontu awansował w 1917 do stopnia sierż. Ukończył legionową Szkołę Oficerską w Zambrowie. Po kryzysie przysięgowym (VII 1917) był instruktorem w szkole podoficerskiej 2. pp w Polskim Korpusie Posiłkowym. 12 II 1918 został wysłany na kurs obrony przeciwgazowej do Krems. Po Rarańczy (15–16 II 1918) internowany, wkrótce zbiegł i podjął nieudaną próbę przedostania się na Ukrainę z zamiarem dołączenia się do oddziałów II Brygady i do końca wojny ukrywał się we Lwowie. Od 1 XI 1918 uczestniczył w obronie Lwowa (odcinek Szkoły Sienkiewicza) jako adiutant dowódcy V odcinka mjr. M. Boruty-Spiechowicza oraz dowódca komp. 1. pstrz lwowskich (późniejszy 38. pp). 16 XII 1918 pod Zubrzą ciężko ranny w głowę, wiosną 1919 powrócił do służby i został przydzielony jako instruktor do Obozu Ćwiczebnego nr 1 w Przemyślu. Przyjęty formalnie do WP dekretem z 7 V 1919 z jednoczesnym mianowaniem na ppor. piech. i przydzielony do 2. pp Leg. Od VI 1919 służył w Oddziale V NDWP, m. in. jako kurier dyplomatyczny. We IX 1920 przeniesiony do baonu zapasowego 36. pp LA. Uczestniczył w akcji gen. L. Żeligowskiego na Wilno, a następnie był oficerem Dowództwa Okręgu Poborowego w Wilnie i w Oszmianie. Po wojnie zweryfikowany jako por. piech. ze starszeństwem z 1 VI 1919, służył w 85. pp, m. in. jako dowódca komp., komendant szkoły podoficerskiej i adiutant pułku i wykazany w stopniu por. w Spisie oficerów służących czynnie w dniu 1.6.21 r. 1 VII 1925 awansowany do stopnia kpt. piech. W I 1931 przeniesiony do dowództwa 19. DP na stanowisko oficera sztabu. Po awansie na mjr. (1 I 1933) został 1 VI 1933 mianowany dowódcą baonu w 15. pp. Od XII 1934 był wykładowcą taktyki piechoty w CWPiech. w Rembertowie. 20 V 1938 powrócił do linii, obejmując dowództwo II baonu w stołecznym 36. pp LA. 19 III 1939 awansowany do stopnia ppłk. i 31 III 1939 mianowany I zastępcą dowódcy siedleckiego 22. pp. Po ogłoszeniu mobilizacji powszechnej objął dowództwo Ośrodka Zapasowego 9. DP w Siedlcach. Wraz z ośrodkiem wycofywał się od 11 IX 1939 najpierw na Brześć, a potem na Włodawę, gdzie ostatecznie 15 IX 1939 ośrodek został zwinięty. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na rozkaz dowódcy DOK II Lublin przeprowadził częściową demobilizację Ośrodka, a z jego pozostałości utworzył własną grupę, która weszła w skład Grupy „Kowel” płk. L. Koca. 25 IX 1939 Grupa „Kowel” dołączyła do Grupy płk. T. Zieleniewskiego. W jej składzie uczestniczył w walkach pod Rawą Ruską (25 IX) i Janowem Lubelskim (29 IX). Dostał się do niewoli sowieckiej 2 X 1939 pod Mamotami nad Sanem, w wyniku kapitulacji otoczonej Grupy płk. T. Zieleniewskiego. Osadzony w obozie w Starobielsku, zamordowany w Charkowie (1940). . Odznaczony KN, KW, Złotym i Srebrnym KZ oraz Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej. W 2007 pośmiertnie awansowany do stopnia płk. piech.
Źródła:
- KN 6.06.1931;
- CAW I.120.1.94;
- Lista strat V–VII 1915;
- DRW 1919, nr 55; Spis oficerów służących czynnie...;
- R.O.1923;
- R.O.1924;
- R.O.1928;
- R.O.1932;
- R.O.1939;
- Charków. Księga Cmentarna...;
- L. Głowacki, Działania wojenne...;
- Obrona Lwowa..., t. 3;
- 'Monitor Polski' 1931, nr 132..
Autorzy:
Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek
Słownik Legionistów Polskich 1914-1918
Tagi